Prolog

Wylęgarnia płodów

      Wysoki, prosty budynek, o znikomej ilości okien piętrzył się nad drobnym lasem, wsparty swoim prostokątnym fundamentem o niewielkie wzgórze. Górowały nad nim gromady głośno debatujących ptaków, mijających się w szalonym locie; jedne przylatywały z daleka, kierując się wprost do otworów na szczycie budowli, inne wylatywały z tych samych szybów, udając się w nieznane.

     Ciągły ruch i pisk ptasich głosów był poza zasięgiem zmysłów tych, którzy znajdowali się u stóp wieżowca. Wokół nich szumiał jedynie las i z rzadka dochodził warkot samochodów, sporadycznie mknących wąskimi mrocznymi ścieżkami. Niepokojące otoczenie oraz oddalona od cywilizacji budowla okazały się terenem Instytutu  Meyosrti; szpitala, laboratorium, sierocińca. Nikt do końca nie wiedział, co skrywały w sobie liczne pomieszczenia i jakie miały przeznaczenie. Szerszej rzeszy ludzi znany był jako miejsce, gdzie leczono z chorób duszy i ciała.

     Do wielkich, mosiężnych drzwi zmierzała ubrana w czarny płaszcz postać. Na jej głowie tkwił równie ciemny kapelusz, a w ręce spoczywała skórzana teczka. Pod ramieniem mocno przytkany do ciała widniał parasol, chociaż pogoda nie sugerowała, że dzień ten będzie ulewny. Tajemniczy przybysz szybko przebrnął przez parę schodów, energicznie nacisnął klamkę i zniknął za drewnianą zasłoną wejścia.

     Przestrzenny hol rozświetlony jarzeniówkami wydawał się pomieszczeniem sięgającym daleko w głąb budynku. Jasne ściany przyozdobione koronkowymi wzorami; wysoki, srebrzysty sufit z gęstą sieci świateł oraz podłoga obłożona przeplatanką białych i karmelowych kafelek, powiększały optycznie hol. Pokaźne noliny w glinianych donicach z motywami liści i kwiatów rozstawione były symetrycznie naprzeciwko sobie, tworząc spokojną kompozycję przywodzącą na myśl nowoczesny dom niźli miejsce, które głównie zwano szpitalem.  

     Łomot butów rozchodził się gromkim echem, przywołując na postać kroczącego mężczyzny wzrok młodej kobiety. Układała papiery za ladą, nad którą wisiała tablica ogłaszająca, że ten wydzielony kawałek przestrzeni obłożony szybami, półkami, z komputerem, telefonem i drukarką jest najzwyklejszą recepcją.

     Ciemne oczy, o tęczówkach nienaturalnie dużych, dokładnie obejrzały zbliżającą się osobę i obdarowały ją szczerym uśmiechem. Na koniec poprawiła kasztanowe włosy, które zbyt często przeczesywała niechlujnie dłońmi, kiedy chyląc się nad papierami, szukała zagubionej kartoteki. Chciała wyglądać dobrze, bowiem uchodziła za tą, której prezencja jest nienaganna i mimo iż wielokrotnie chciała przestać maniakalnie dbać o siebie w pracy, wyrobiona wcześniej opinia nie dawała jej na to szans. Chciała sprostać oczekiwaniom.

  - Witam, doktorze Ordai – zwróciła się uprzejmie, głosem głębokim i melodyjnym, jakby zamierzała uwieść starszego od siebie mężczyznę. – Blokady sektora Q zostały właśnie ściągnięte. Życzę miłej pracy.

  - Wzajemnie panno Revinx – odpowiedział nieco roztargniony, wyrwany z matni wszelakich myśli. Oddalił się znacznie od recepcji, po czym nagle zawrócił zmierzając z pytaniem do dziewczyny. – Czy grupa badawcza stażystów, którą prowadzę jest już obecna? Gdzie mogę ich znaleźć?

  - Nie wszyscy, doktorze – przeglądała w komputerze, w programie monitorującym pracowników, czy przy nazwiskach widnieje czerwona kropka oznaczająca użycie karty tożsamości. – Matylda wraz z Elen znajdują się obecnie na pediatrii, Wilee jest w prosektorium, a Neil opuścił magazyn prototypów leków.

  - Dobrze – mruknął, zastanawiając się nad czymś. – Do zobaczenia panno Revinx. – Rzucił na odchodne, udając się do jednej z trzech wind.

     Sektor Q był tym miejscem, który według wielu pracowników cechował się niezwykłą tajemnicą, owianą plotkami i domysłami. Co tam się kryło, mogli wiedzieć tylko ci, co sprawowali pieczę nad sekretem zamkniętym za ciężkimi, metalowymi wrotami, a tych było niewielu.

     Roman Ordai należał do tych szczęśliwców nieprzerwanie pracujących w pomieszczeniach sektora Q. Codziennie spędzał tutaj większość godzin swojego dyżuru, ale nie był uzależniony wyłącznie od tej sekretnej pracy. Pozwalał się porwać zwykłym obowiązkom; operacjom czy zajmowaniem się stażystami, błądzącymi jeszcze po ogromie wiedzy medycyny.

     Zrzucił z siebie ciężki płaszcz, pozostawiając go na wieszaku w gabinecie należącym wyłącznie do niego. Kapelusz również został odstawiony, odsłaniając gęste acz siwe włosy. To niewielkie pomieszczenie sprawowało w większości rodzaj dużej szafy, gdzie przychodził się przebrać przed i po pracy. Nieużytkowane biurko zawalone zostało stosami papierów, notatek, schematów i wielu niewiadomych. Mężczyzna spojrzał na nie chłodnym wzrokiem ubranym w szarość nadnaturalnie dużych tęczówek i przysiągł, że upora się z tym bałaganem w najbliższym czasie.

     Po deklaracji złożonej samemu sobie, opuścił gabinet zamykając go na dwa spusty, a światła długiego korytarza rozświetlały dobrze każdą stronę, w którą mógł iść, gdy rozglądał się na boki. Wybrał prawą stronę. Pomieszczenie, przed którym się zatrzymał ktoś wyraźnie opisał słowami „Wylęgarnia płodów”. Budzące odrazę i mieszane uczucia określenie okazało się niczym w porównaniu z prawdą zamkniętą za rozsuwanymi drzwiami.

     Zimny, nieprzyjazny i niezwykle mały pokój bez okien i dostępu świeżego powietrza z ledwością mieścił doktora Ordaia, który próbując przejść obok maszyny, nieustannie pompującej lekko czerwonawą ciecz, kroczył nad stosami kabli wijących się po ziemi.

     Zatrzymał się przy blacie, gdzie przymocowane zostały trzy szklane tuby, wypełnione przejrzystą wodą. Zamknięte skomplikowaną aparaturą wydającą syczące dźwięki. Dodatkowo wyposażone zostały w migające niebieskie i żółte diody informujące o spadku bądź wzroście czynności życiowych sprawnie i szybko zawiadamiając o potrzebie interwencji. To do niej dążyły kable z maszyny i również stąd odchodził jeden wprost do pracującego za plecami Ordaia wynalazku, tworząc tym samym ciągły przepływ cieczy w zamkniętej aparaturze.

     Wewnątrz szklanych pojemników mieściły się niewielkie kulki o dość nierównej powierzchni z bruzdami przechodzącymi przez sam środek, dzielącymi je na cztery równe części. Mężczyzna przetarł oczy w zdziwieniu, uznając, że owe wcięcia na powierzchni były wynikiem zmęczenia oczu. Jednak skazy na kulkach nadal widniały, teraz ujrzał je jeszcze lepiej.

  - Roman – niespodziewanie do pomieszczenia weszła kobieta, donośnie zwracając się do mężczyzny. Kiedy zrozumiała, że doktor nie miał pojęcia, co się wydarzyło tej nocy, uśmiechnęła się triumfalnie pod nosem. - Widzę, że nie dowierzasz własnym oczom. Trochę więcej wiary w siebie.

  - Doprawdy, to nie jest temat do żartów – oznajmił, nie odrywając wzroku od środkowej tuby. – Niezwykłe, że to już nastąpiło.

  - Tak! – rzuciła radośnie, podekscytowana tym, że jej pierwsza tak poważna praca badawcza przynosiła nadzwyczaj dobre efekty. – Od zeszłego bruzdkowania minęły zaledwie trzy tygodnie. Myślę, że ten sprawniejszy mechanizm odżywiania komórek i syntetyczne preparaty służą im o wiele lepiej, niż te antyczne metody używane dotychczas przez zarząd.

     Roman popatrzył na nią wymownie dając jasny znak, żeby nie wyrażała się tak o tych, dzięki którym mogli wykonywać, nazywane przez wielu, nieetyczne badania nad żywymi istotami. Kobieta westchnęła z bezsilności.

  - Nie ciesz się za wcześnie – przystopował jej entuzjazm, prostując kręgosłup. – Jeszcze nie wiemy, co wydarzy się później ani jak rozwiną się dalej zarodki, dlatego nie oceniaj zbyt wcześnie tych antycznych metod, one służyły na przez lata w tworzeniu małych istot, małych armii…

  - Dobra, dobra – skończyła szybko temat, bowiem dyskusja z doktorem Ordaiem prowadziła do rychłego braku argumentów i niepotrzebnych gorączkowo wypowiadanych słów, w szczególności przez kobietę.

     Helena Dunley była trzydziestodwuletnią laborantką zajmującą się rozwojem organizmów. Do ekipy Q, jak nazywali ludzi wykonujących prace na terenie niedostępnego sektora, dostała się dzięki swojej inteligencji, jak i uporowi, co nie zawsze należało do jej dobrych stron. Minęły prawie dwa lata odkąd po praz pierwszy dowiedziała się z czym będzie mieć do czynienia, ale dopiero od niedawna dano jej możliwość monitorowania sztucznego wylęgania płodów.

     Wniosła świeże spojrzenie na sposób prowadzonych prac, energię młodej i żądnej sukcesów kobiety, jak również negatywne emocje, bowiem nie zwykła przystawać na warunki innych bez uwzględnienia jej dość wygórowanych roszczeń. Jednakże była dobra w tym, co robiła za to zyskała uznanie.

     Roman zapisał obserwację w karcie i wsunął ją do folii, pozostawiając pod blatem. Na chwilę oddał się pozornej ciszy, panującej w wylęgarni.

  - Co zrobisz teraz? – zadał Helenie pytanie.

  - Sprawdzę temperaturę płynu ustrojowego i jego parametry, w razie zanieczyszczenia powyżej trzech procent przepuszczę preparowaną wodę i za godzinę dodam skondensowaną dawkę witaminy presq – krok po kroku opisała czynności na kolejnych parę godzin, upewniając się, czy o czymś nie zapomniała. Mrucząc coś do siebie pod nosem zaznaczała kropkami punkty, które brała pod uwagę, przytakując przy tym głową, jakby nieustannie odpowiadała na czyjeś pytania. – Tak, to by było na tyle…

  - Brzmi dobrze, zatem pracuj. Niech nowe pokolenie rośnie w siłę.

***

     Przez te kilkanaście lat pracy w Instytucje Meyosrti odprawiłam do świata zgiełku i nieczystości liczne dzieci będące tworami z szklanych tub. W zupełności niczyje, bez rodziny, bez imienia, bez własnego zdania co do przyszłości. Odarte z dzieciństwa i szczerej radości. To było niesprawiedliwe.

     Kiedy byłam młoda wydawało mi się, że to jest dobre, że daję im życie w godnych warunkach, dobrych domach, ale nie dało się zaprzeczyć, że to wszystko podlegało ciągłej kontroli. Jak sztucznie powstały, tak sztucznie żyły z fałszywymi rodzinami, z regułami i zasadami wpajanymi każdego dnia, z obowiązkiem, którego nie zawsze rozumiały. To było złe.

     Dla każdego z nich czułam się matką. Dbałam o  nie od pierwszego bruzdkowania po wyciąganie już uformowanych płodów ze szklanych tub, nadając im skrycie imiona i rozstając na długi czas dopóki nie opuszczały progów instytutu. Wtedy widziałam je po raz ostatni, gdy odchodziły z rodzicami wybranymi na drodze dość ciężkiej selekcji. Tak specjalnie spreparowana rodzina funkcjonowała dla zarządu.

     Dziś nie mogę uwierzyć, że wspomagałam w tym tych, którzy teraz uznali mnie za niezdolną do życia w społeczeństwie.

Sesja 7

Helena Dunley, szpital psychiatryczny Rohhford